*Mention in art. Een Kunstenaarsboek ARTICLE Netherlands
| Title | *Mention in art. Een Kunstenaarsboek |
|---|---|
| Is same as work | *Mention in art. Een Kunstenaarsboek |
| Author | Unknown journalist (to be identified) |
| Reference | |
| Place | Netherlands |
| Date | 1889 |
| Quotation | |
| Type | ARTICLE |
| VIAF | |
| Notes | ['A review by J.E.S. of Journal des Goncourt. 3 Vol. Paris. Charpentier 1887/88.\n\n[p.115]\n\'Alle artistieke richtingen waren te harent [in de salon van prinses Mathilde] vertegenwoordigd en men\nvermaakte zich kostelijk; veel beter dan b. v. in Nohant bij\nGeorge Sand, waar het luidens het zeggen van Th. Gautier\nzoo vervelend toeging, dat hij den tweeden dag van zijn verblijfaldaar moest beginnen te dreigen "als er niet over literatuurgesproken wordt, ga ik naar Parijs terug."\n\n[p.117]\n\'Mevrouw Aurore Dupin, gezegd George Sand, is op geheel\nandere wijze door de Goncourts geschilderd. De grootste schrijfster van hun tijd was de vriendin van Flaubert, maar niet de hunne. Indien zij bij Magny kwam dineeren, en dat gebeurde bijna altijd als zij Parijs bezocht, waren haar eerste en beste woorden voor den auteur van Madame Bovary, de eenige van het gezelschap die haar niet geneerde. Ik zeg, de auteur van Madame Bovary, want zij vergaf het Flaubert nooit dat hij een kunstenaarsboek zooals Salammbo had geschreven. Het is leerzaam te weten wat zij hieromtrent in haar brief van 20 Juni 1865 aan Maurice Sand schreef [George Sand, par E. Caro, blz. 195); vOuvrage tres fort, tres beau, mais qui n\'a vraiement d\'intérêt que pour les artistes et les érudits." Trouwens,\nook de Goncourts en andere naturalisten met hen stelden\nSalammbo beneden Elauberts modernen roman.\nDoch ik wilde er op wijzen, hoe geheel anders George Sand\nin het dagboek gebeeld is dan prinses Mathilde. De waarneming\nis zoo getrouw en objectief geschied dat een photographie\nhet er bij aflegt.\n,/Achter in het vertrek zit tegen het raam, waar een achtermiddag-\nschemering doorkomt en met den rug naar den dag,\neen gedaante, die op het bleeke licht grauw aftoont: eene\nvrouw die zitten blijft bij ons binnenkomen en, roerloos, onzen\ngroet verwaarloost. Die zittende schim, met haar slaperig voorkomen,\nis Mevr. Sand, en de man die ons de deur opende, is\nde graveur Manceau. Mevr. Sand heeft iets ledepopperigs. Zij\nspreekt met een eentoonige en mechanische stem, die rijst noch\ndaalt en nooit opleeft. In haar houding is ernst en vredige\nrust, iets van den dommel eeuer herkauwende koe. Daarbij\ngebaren, die op z\'n best gebaren zijn, langzaam als van een\nsomnambule; en als zij ze een oogenblik nalaat, ziet men haar\ntelkens — en altijd met dezelfde „motivememts méthodiques" —\neen waslucifer af strijken die in een klein vlammetje ontbrandt,\nen een aangestoken sigarette tusschen haar lippen nemen."\n[p.118]\nIk houd staande dat de Goncourts geheel buiten den invloed\nvan George Sand moeten geweest zijn, om met zulk een vaste\nhand haar beeld te kunnen schilderen. Prinses Mathilde was\nde voortdurende prikkel van hun zenuwen, en zoo is haar portret\nin het dagboek ffréalité poétique" x) geworden — niet de onaandoenlijke\ndiagnose die het wezen der hoogste waarheid bevat.\nWelk een verschil, als men dit portret van George Sand\nnaast dat van Heinrich Heine, toch waarlijk ook geen brekebeen\nin de literatuur, legt, \'t welk de heer Caro citeert. 2) Heine\nis veel uitvoeriger en zijn beschrijving is over \'t geheel bril-\n. janter. Maar al zijn details, hoe schoon ook, geven ons geen\nbeeld van George Sand, zooals de Goncourts het onuitwisch baar\nmet een paar lijnen hebben geëtst.\'\n\n(credits: De Digitale Gids, www.arik.nl)'] |
No works found