| Notes |
['[p.387]\n“Verzen door Hélène Swarth-\nAmsterdam, P. N. van Kampen\n& Zoon.\n\nNooit uitgezongen is deze zangeres\nvcm Gottes Gnaden. In de „zonnige\nkamer" of op „het kerkhof",\nlangs „besneeuwde velden" of in\nhet „blij seizoen" klinken haar zangen\n; na de „Ontvloden vreugd" en\nde „Vermoorde liefde\'\' zingt zij van\nLevensmoed" en van „Verrezen\nliefde", en, visioen of werkelijkheid,\naltijd is het de breede, volle toon,\nwaarin men het diepe, rijke gemoedsleven\nhoort trillen.\nMerkwaardig is het hoe Hélène\nSwarth het dichterlijk beeld weet\nte behandelen, zorgdragend dat het\nniet alles in beslag neme of hinderlijk\nop den voorgrond trede, maar\nhet steeds als samenwevend met\nhet voorval uit haar gemoedsleven,\nhet tafereeltje, het landschap, welke\nzij in haar vers wil weergeven.\nDaar is bovendien steeds iets zeer\n[p.388]\nnobels, iets zeer hoogs in den toon\nvan haar lied : het is poëzie van\ngoeden huize. En dan toont onze\ndichteres door haar voorbeeld, dat\nmen in het Nederlandsch zeer oorspronkelijk\nkan zijn, zeer diepe gedachten\nen zeer innige gevoelens,\nde fijnste trillingen van het gemoed\'\nkan weergeven zonder onverstaanbaar\nte worden of der taal geweld\naan te doen. Afgescheiden nog van\nhet innig dichterlijk genot dat hare\ngedichten schenken, schenken zij!\neen hoog taalgenot.”\n\n(credits:De Digitale Gids, www.arik.nl (non-OCRed scans of original pages))']
|