| Notes |
["[p.364]\n“Thrown together, by Florence Montgomery, Author af\nMisunderstood. Leipzig, Tauchnitz. 1872.\n\nSchrijfster te zijn van Misunderstood is een voorrecht van vrij\nwat edeler gehalte nog dan dat van den gouden sleutel, dien men\ndaardoor op de kassen der uitgevers bezit. En benijdenswaardig\nmag men het talent heeten om de sympathie van oud en jong zoo\nzeer te kunnen winnen voor 'twee knaapjes in wier leven niets bijzonders\nvoorvalt, eenvoudig door hen in al hun natuurlijkheid en\nkinderlijkheid voor het oog der lezers te laten spelen. Want juist\ndaar waar ongewone gebeurtenissen op den voorgrond treden, wijkt\nde liefelijkheid der personen en toestanden welke zoo allerbekoorlijkst\nis, dadelijk op den achtergrond. Er moet een warmte en een\ndiepte van gevoel huizen in het hart van haar, 4ie zulke tafereelen\nop het papier weet te tooveren, waarin maar hoogst enkelen zich\nmogen verheugen of — waardoor maar zeer weinigen zich rampzalig\ngevoelen. Immers pijnlijk moet voor de zoodanigen telkens\nweer de aanraking met de ruwe werkelijkheid zijn.\nIn Engeland zegt men van het kind 't welk onder blijde vooruitzichten\nter wereld komt, dat het met een zilveren lepel in den\nmond geboren wordt. Dat gezegde slaat volkomen op Thrown to\n\nBIBLTOGRAPHISCH ALBTJM. 365\ngether, omdat het boekske de schrijfster van Misunderstood zijn moeder\nmag noemen. Begeerig strekt een ieder er nu de hand naar uit,\nen — dit durf ik onmiddellijk beweren, — niemand die zich dien\ngreep berouwen zal. Moge 't al voor Miss Montgomery raadzamer\nzijn haar eerste firma te behouden dan die naar haar laatste pennevrucht\nte veranderen, lof en sympathie vooral zal zij ook hierdoor\nop nieuw en ruimschoots winnen.\nWeer zijn kinderen de hoofdpersonen, maar 't zijn nu een meisje\nen een jongetje, nichtje en neefje. De knaap is alweer tintelende\nvan vroolijkheid, onbezorgd, tot overmoed toe, juist zoo als John\nBuil zijn jongens zoo gaarne ziet. Hij is als geknipt uit de school\nvan Tom Brown, een type dat Thomas Hughes ons heeft loeren\nkennen; een van die jongens die alles durft en niets weet, maar die\nook onmiddellijk aan 't leeren gaat zoodra die grootsche plannen\nbij hem rijpen. Het meisje daarentegen is schuw en schuchter voor\nvreemden en bij het vermoeden zelfs van koelheid der huisgenooten,\nmaar het verbergt een onuitputtelijke mijn van liefde en opoffering\nwaarvan de ader maar even behoeft geopend te worden, om\ndadelijk op inderdaad kwistige wijze te vloeien. Hoe zij den knaap\ndan ook benijdt om zijn gemakkelijkheid van met iedereen om te gaan\nen alles aanwendt om te doen zoo als hij zoo gelukkig weet te\ndoen, maar vruchteloos natuurlijk.\nAardig zijn die kinderen geteekend, maar juister opgevat nog is\nhet karakter van de moeder van het meisje vooral, de wereldsche\nvrouw, waarvan wij het type dagelijks om ons zien. De kinderkamer\nnoemt zij even natuurlijk de plaats der jeugd, als de salon de\nhare moet heeten. 't Is de eigenaardige eisch der groote wereld,\nbeweert zij, dat de ouders hunne kinderen eigenlijk nooit anders\ntoespreken dan zij dat hunne dienstboden doen, namelijk om hen\niets te gebieden, óf om hen over iets te berispen. Maar treedt\neensklaps de engel'des doods die wereld van schijn en begoocheling\ndriest binnen en maakt 't aan die slaven van mode en vorm\nduidelijk dat bij hem geen gooclielspel helpt, ja dan blijkt 't op\neens dat het gevoel in dat hart niet uitgedoofd is, maar daarom\ndoor het naderend berouw ook dubbel pijnlijk getroffen zal worden.\nMeesterlijk is die vrouw geschetst, en vrij wat gelukkiger dan de\nweduwe die in den knaap haar alles heet te zien maar die toch\neen tweede huwelijk aangaat, hoe de jongen daartegen rebellere.\n\n366 BIBLIOGRAPHISCH ALBUM.\nDe aarzeling evenwel om hem van dien stap kennis te geven is even\nvoortreffelijk geschilderd als de aïigst van den onbeduidenden echtgenoot,\nom zich iets ter wereld aan te trekken. Jammer maar dat\nook hier weer die Tugendhelden soms de plaats van gewone stervelingen\ndreigen in te nemen.\nIn de laatste Revue .des deux Mondes wordt een roman vari den\nGalicieschen novellist Sacher-Masoch geschetst. Het thema is, dat de\nmeeste huwelijken ongelukkig worden zoodra ze met kinderen gezegend\nzijn. Want terwijl man en vrouw ieder hun weg wel afzonderlijk\n- zouden vinden, zoodra 't bleek dat ongelijkheid van karaktor\nen levensdoel zamenleving onwenschelijk maakte , dwingt\nhet bezit van kinderen tot vereeniging daar, waar verwijdering begeerlijk\nzou zijn. 't Schijnt wel dat Miss Montgomery tegen dat\ncynisme heeft willen opkomen, want 't zijn juist de kinderen die\nzij het geluk van het gezin laat uitmaken en die een weldadigen\ninvloed oefenen op de ouders. Is ruwheid het karakter dat die\nGnliciesche roman 't meest kenmerkt, een' waas van teederheid en\nvan innige vroomheid ligt daarentegen over dit Engelsche verhaal\ngespreid.\nIndien ik niet bevreesd ware het genot van den lezer te .bederven,\ndan deelde ik hier een paar tafereelen mede tot proef der bewerking.\nMaar 't zou inderdaad moeielijk zijn het'beste daarvoor\nte. kiezen, zooveel is er wat uitnemend bewerkt mag heeten. Men\nlette maar eens op de eindelijke mededeeling van het geheim, op\nden kerkgang, op de vossenjacht in de kinderkamer, op het ziekbed\nvan het knaapje,. — maar de lezer zelf doe een keus of, liever\nnog, danke de schrijfster met mij voor een zoo meesterlijk geheel.”\n\n(credits:De Digitale Gids, www.arik.nl (non-OCRed scans of original pages))"]
|