| Notes |
["on 1887's edition, article by D.\nvery positive\n\nDit is een zeldzaam goed boek. Hierom, omdat het meer geeft dan het door zijn titel beloven dorst. Een handboek over de Engelsche literatuur der negentiende eeuw - nu ja, denkt men, dat kan iedere leeraar in het vak, krachtens zijn examenstudie en latere liefhebberij, met weinig moeite in elkander zetten. De schrijvers der eerste dertig jaren zijn reeds lang gegroepeerd naar hunne waarde en eigenaardigheid, en hun leven staat op schrift; terwijl de jongere generaties als in alle leesboeken, vluchtiger worden behandeld; men vermeldt de volgorde hunner werken, deelt de praedicaten van teeder en diepzinnig, liefelijk en verheven uit, praat wat over gedachte en schoonen vorm, zet hier of daar een mooi-klinkenden richtingsnaam: en klaar is het boek.\n\nMaar Mej. Ivring heeft gemeend, zoo niet te moeten doen. Zij wist dat het aesthetisch oordeel over de oude dichterscholen \n\n[p. 321]\n\ndringend herziening behoefde, dat zij zich niet mocht houden aan een voorstelling, gebaseerd op een oordeel van voor vijftig jaar: maar dat haar boek in overeenstemming moest zijn met den fijneren smaak en het juistere oordeel van dit latere geslacht.\n\nVan daar dat de schrijfster over b.v. Moore, Scott, en gedeeltelijk ook Byron anders oordeelt, dan tot dusverre bij ons het gebruik is geweest. In hare duidelijke en doordachte inleidingen zet zij uiteen, wat zij heeft bevonden het algemeen karakter van den tijd en het bijzondere der voornaamste schrijvers te zijn, en zij zegt dusdoende dingen, die in Holland nog bijna niet zijn gezegd. Zij schrijft niet verouderde opinies na, maar is op de hoogte van de tegenwoordige kritiek. Dit is de eerste groote deugd van miss Ivring's boek.\n\nDe tweede bestaat hierin dat zij de latere dichtergroepen, die van de Brownings-Tennyson, die van Swinburne-Rossetti, met dezelfde liefde en uitvoerigheid rangschikt en karakteriseert, als waarmede zij het hunne voorgangers heeft gedaan. En daarvoor heeft zij zich moeten inwerken in een literatuur van schrijvers en critici, waarvan nog maar weinig in Holland is bekend, en die allerminst ten dienste van het onderwijs werd gebruikt.\n\nEen en ander maakt dit boek tot een degelijke en oorspronkelijke studie, die niet alleen gebruikt kan worden op de scholen voor kinderen, maar zelf een school kan en zal wezen voor ieder, die belangstelt in de hedendaagsche Engelsche literatuur.\n\nDeze derde druk onderscheidt zich van den tweede door een wijziging, die het boek meer doet beantwoorden aan het tweeledige doel, waartoe de schrijfster het heeft bestemd. De tweegedeelten namelijk, het eene elementaire dat voor de scholen is geschikt, en het andere, meer kritischeen philosophische, dat voor de meer gevorderden bedoeld is, zijn nu geheel van elkander afgescheiden, zoodat zij niet met elkander kunnen worden verward. Deze derde druk is dus nóg beter dan de vorige te gebruiken bij het onderwijs, en voor den ouderen lezer een aangenamer lectuur.\n\n[p. 322]\n\nOm een volledige beoordeeling van dit boek te kunnen geven, zou men meer studie van het onderwerp gemaakt moeten hebben, dan miss Irving zelf. Wij zullen daarom slechts met bescheidenheid een paar opmerkingen maken, over dingen, die ons meer bijzonder ter harte gaan.\n\na. Had de schrijfster niet beter gedaan de classificatie van dichters der ‘7e periode’ op bladz. 5-6 door een eenvoudiger te vervangen, b.v. zoo:\n\n1o. natural-artistic. Shelley, Wordsworth, Keats, Coleridge, Byron's Don Juan;\n\n2o. de rest, te verdeelen in zooveel rubrieken als men wil.\n\nDeze verdeeling zou 1o. het voordeel hebben, dat de lezer dadelijk zou leeren onderscheiden tusschen wat goed en slecht was in de toenmalige Engelsche kunst. 2o. Zou het bezwaar vervallen, dat de schrijfster telkens schrijvers weer uit de rubriek haalt, waar zij ze in geplaatst heeft, met de betuiging, dat zij er eigenlijk niet in thuis behooren. Tevens zou dan eindelijk eens voor goed die Lakeschool verdwijnen, die nooit en nergens ter wereld heeft bestaan.\n\nb. De schrijfster geeft een definitie van Sensuous or Art School (Shelley, Keats etc.) waar ik geen duit uit wijs kan worden. Zij zegt: Bij sensuous poetry is meant pieces in which sound, odours, colours, etc. are systematically alluded to in order to heighten the effect.’ Ik had altijd gedacht dat Shelley schreef, wat hij voelde en zag, niet, dat hij stelselmatig geluiden, kleuren, en geuren gebruikte om het effect van zijn werk te verhoogen. Het is of een vreemde hand deze wartaal bij de correctie er in heeft gevoegd.\n\nWij hopen van harte dat Miss Irving's boek andere, verouderende boeken van dezelfde soort, nóg meer dan nu het geval is, moge vervangen."]
|