| Notes |
['[225]\n"Ik geloof niet onmatig te fantaseeren, als ik veronderstel, dat zij zich zelven op het oog had, toen ze in Willem Leevend (I D., bl. 390) aan juffrouw Renard de klacht in den mond lei over het vroege verlies harer moeder, en haar dan aldus laat vervolgen: ‘maar zoo modieus door vreemden opgevoed, onder de bestiering eens vaders, die gemakshalve goedaartig was; hoe is \'t mooglyk, dat ik nog ben, zo als ik ben?’ Het vroege gemis eener moeder deed zich zeker bij haar voelen: gelukkig dat zij een uitmuntenden natuurlijken aanleg had, en dat de eerste zaden tot ontwikkeling daarvan toch in hare ‘eerst ontloken jeugd’ reeds ‘door de uitmuntendste der moedren’ in haar gemoed waren gestrooid."\n\n[254]\n"Daar brachten zij zes van hare gelukkigste jaren door, geacht en geëerd door groot en klein 3) ; daar legden zij de laatste hand aan Sara Burgerhart en schreven er Willem Leevend, de beide romans, die haar zouden beroemd maken"\n\n[161]\n"Zoo de critiek in 1838 aanmerking maakte op zijne twee eerste romans 1) , zij oordeelde, dat ze niet ‘eenen indruk maakten, in diepte gelijk aan den veel minder kunstigen Maurits Lijnslager van Loosjes, noch er den lezer eenig portret zoo levendig uit voor den geest staat als menige kennis van Willem Leevend, dien niemand minder dan wij van ondragelijke longueurs vrijpleit’,"']
|