| Notes |
['Journalist: H.\r\n\r\n[p.223]\r\n"Fantasieën. II. Henriëtte\'s Herinneringen, door Melati\r\nvan Java. Zaltbommel, Joh. Noman & Zoon.\r\n\r\nOm te beginnen met het begin: den titel. Ik weet niet, in hoeverre\r\ndie past voor den inhoud van het eerste deel, maar hij is\r\nin zeer weinig overeenstemming met dien van het tweede, dat de\r\nindrukken beschrijft, die een bezoek van Parijs op Henriëtte maakte.\r\nMisschien slaat de titel alleen op de inkleeding, de lijst, waarin\r\nde reisschetsen zijn gevat. Henriëtte leidt sedert zes lange, lange\r\njaren in \'t kleine stadje Moordonk met hare zuster een vrij eentonig\r\nleven ten huize eener oude grootmoeder. Uaar verschijnt een oom\r\nvan haar, die haar uitnoodigt hem en zijne vrouw te vergezellen op\r\neen uitstapje naar de wereldtentoonstelling in Parijs. Tante hoopt\r\ndaar hare eenige dochter weer te vinden, die met man en kinderen,\r\nna een leven boven hun stand op kosten van de ouders,\r\nwaarschijnlijk naar Parijs is vertrokken, nadat er tusschen het jonge\r\npaar en de ouders groote onaangenaamheden hebben plaats gehad.\r\nDe schrijfster heeft zeker ter wille van sommige lezers, die eene\r\nromantische verwikkeling ook in reisschetsen als deze, niet kunnen\r\nmissen, deze intrigue aangebracht. Ze is daarin niet gelukkig\r\ngeslaagd. De schrijfster noemt eerst het verdwenen nichtje eene\r\n"edele vrouw," doch haar oom oordeelt anders. Hij noemt zijne\r\ndochter "een nare, vervelende nuf." Later wordt zij arm en door\r\nhaar man verlaten teruggevonden en door hare ouders in genade\r\naangenomen, terwijl zij haar man — die overigens een even onbeduidend\r\npersoon is als zij — valsch beschuldigt haar mishandeld te\r\nhebben. Haar vader zegt dan ook van haar : "Zij is niets veranderd,\r\nzij is even egoïstisch, even verwend als vroeger en gelooft, dat ze\r\nnu het recht heeft al haar geleden verdriet goed te maken door zich\r\nheel veel plezier en gemak te gunnen."\r\nEene even weinig aantrekkelijke persoonlijkheid is de tante, eene\r\ngrommige, vervelende vrouw, op wie met recht het oud-hollandsche\r\nspreekwoord: "mal moertje, mal kindje" toepasselijk is. De oom is\r\neen goeie sul, maar die zich niet schaamt aan nichtje te bekennen,\r\ndat hij geheel onder de pantoffel van moeder en dochter zit. Hij\r\ndoet dan ook geene moeite zijne dochter op te sporen, ofschoon hij\r\nnichtje wil overhalen tante wijs te maken, dat zij zulks wel doen:\r\n\r\n224 BIBLIÓGRAPHISCH ALBUM.\r\nhij voor zich is niet gesteld op de terugkomst van zijne dochter:\r\n"het leventje, dat we zoo samen leiden" — dus komt hij er rond\r\nvoor uit — "bevalt mij fameus goed."\r\nHoe steekt bij deze rijke, maar vervelende Hollandsche familie,\r\nHet Parijsche echtpaar Dauriat en hunne kinderen af. Het hoofdstuk,\r\nwaarin wij kennis maken met dit gezin, is een der fraaiste van het\r\nboek. De hoofdinhoud — "wat Parijs (Hemïètte) te zien en te\r\ndenken gaf" — laat zich overigens wel lezen. Al is de stijl der\r\nschrijfster niet overal zuiver Hollandsch, er is levendigheid en gloed\r\nin. De vorm — Henriëtte (Jeelt in brieven aan-hare thuisgebleven\r\nzuster hare indrukken mede — leent zich uitstekend voor deze reisschetsen.\r\nDaarbij heeft Henrfëtre eene naïve opvatting van verschillende\r\nzaken, eene besliste overtuiging omtrent historische feiten en\r\npersonen, die zij niet onder stoelen en banken smeekt, maar openhartig\r\nmededeelt. Dit maakt, dat wij haar gaarne volgen, ook waar\r\nzij bekende zaken beschrijft, vaak verhaalde historische bijzonderheden\r\nmededeelt.\r\nDe correctie laat veel te wensehen over. Vermakelijk is o. a. de\r\ndrukfout, waardoor Corneille aan Camille den wensch in den mond legt:\r\n\r\n(de) voir Ie dernier Romain a son dernier souper,\r\nMoi senle en être cause et monrir de plaisir."\r\n\r\n(credits:De Digitale Gids, www.arik.nl (non-OCRed scans of original pages))\r\n\r\nhist.mrt14']
|