| Notes |
['D e H o l l a n d s c h e L e l i e . Weekblad\nvoor jonge dames, onder\nhoofdredactie van Mevrouw S.\nM. C. van Wermeskerken-\nJunius (Johanna van Woude).\n\'s Gravenhage, Cremer & Co.\nNos. 1 en 2.\n\nHet is voor het eerst dat De Hollandsche\nLelie, die sedert Juli onder\neen nieuwe redactie een nieuwen\njaargang is ingetreden, ons onder\nde oogen komt. Wij kunnen dus\ngeene vergelijkingen maken tusschen\nvoorheen en thans; maar\nverzwijgen willen wij niet dat het\n„thans" ons maar matig bevalt.\nHet komt ons voor, dat mevrouw\nvan Wermeskerken tegenover meisjes\nvan 17- tot 20—22 jarigen leeftijd,\nvoor welke dit blad bestemd\nschijnt, noch den rechten toon weet\naan te slaan, noch de rechte onderwerpen\nweet te kiezen.\nIn no. 1 vinden wö een opstel van\nde hoofdredactrice, getiteld „Uwe\nMoeder", waarin op sentimenteel\nkinderachtigen toon wordt betoogd,\ndat een meisje hare moeder, wier\ndagelrjksche taak zoo zwaar is (als\nvoorbeeld worden o. a. het erwtjes\ndoppen en de verstelmand aangehaald),\nbehoort lief te hebben, omdat\ndie moeder, welke hare gebreken\nook zijn mogen, haar dochter\nlief heeft gehad zoolang zij leefde.\nDit artikeltje is banaal, maar onschuldig.\nErger echter maakt het\nde hoofdredactrice in no. 2 met haar\nartikel: „Ongelukkige liefde". Daarin\nis zij niet sentimenteel, maar, op\nhare wijze, practisch. De hoofdstrekking\nvan dit opstel is de volgende:\n„Meisjes, haalt u geen ongelukkige\nliefde in het hoofd. Dat zou ten\ngevolge kunnen hebben dat ge niet\ntrouwdet, en niets is ongelukkiger\ndan een meisje dat niet trouwt.\nWanneer dus een braaf jong\nmensch om uw hand vraagt, sla dan\ntoe. Al sympathiseert ge niet met\nhem, al hebt ge hem niet lief —\ngeen nood; niets is veranderlijker\ndan de vrouw ! Verstaat mij wel:\ntrouwt nooit een man dien gij niet\nacht; maar als ge hem achten\nkunt, is dat voorloopig genoeg; de\nliefde, dit verzeker ik u, zal dan wel\nlater komen." Met dergelijke redeneeringen\ntracht mevrouw van Wermeskerken\nonze Hollandsche meisjes\nnaar het huwelijk te drijven.\nDat de liefde, die later heet te zullen\nkomen, wel eens op zich zou\nkunnen laten wachten, en dat onze\nschrijfster groot gevaar loopt het\naantal ongelukkige huwelijken —\ndien leugen in het huwelijk, waartegen\nDbsen te velde trekt — te\nvermeerderen, schijnt niet bij haar\nop te komen.\nWat ons dikwijls getroffen heeft\nbij jonge meisjes die de schoolbanken\nhebben verlaten, is dat zij zoo\nweinig belang toonen te stellen in\nwat werkelijk belangstelling verdient\n; dat de meesten hare boeken\nwegleggen om ze nooit meer in te\nzien, en er zoo weinig lust bij haar\nbestaat om hare studiën in de eeneof\nandere richting voort te zetten.\nIn hoever hier de school, de methode\nvan onderwijs schuld hebben, zou\nalleen een grondig onderzoek kunnen\nuitmaken. Van één ding zijn\nwij overtuigd: dat namelijk niets\nverderfelijker is voor jonge meisjes\ndan wanneer steeds hare blikken\nworden gericht op het huwelijk\'als\nhaar eenig levensdoel. Wek de\nbelangstelling van het jonge meisje\nop voor al wat er op het wijde en\nrijke gebied van letteren en kunst,\nin ons vaderland en daarbuiten, te\nbewonderen en te genieten valt;\nleer haar, haar geluk te vinden in\nanderen gelukkig te maken; houd\nharen geest wakker, hare oogen open,\ndan zal zij, ook buiten het huwelijk,\nhaar levenstaak weten te vinden,\nen gij zult haar een grooter dienst\nhebben bewezen dan door vellen\nvol oppervlakkige levensphilosofie\nen sentimenteele moraal.”\n\n(credits:De Digitale Gids, www.arik.nl (non-OCRed scans of original pages))']
|