| Notes |
['art. on the drama version by Paul Meurice (1867)\n\n[p.586]\nHet drama Les beaux messieurs de Bois-Boré, door Paul Meurice\nuit een roman van George Sand getrokken, is dertig jaar oud, en\nwat ons daarin verhaald en vertoond wordt, klinkt en ziet er uit\n[p.587]\njals een tooversprookje. Zoo bladerden wij als kind in het groote\n.prentenboek, waarin de mooi aangekleede dames en de blinkende\nridders voor onze oogen schitterden, tot wij ze liefkregen en,\nzonder geschokt te worden door het onwaarschijnlijke, het onmogelijke\nvan hetgeen ons daar verteld werd, met hen meeleefden,\nom des nachts van hen te droomen.\nDe vondeling Marco, die, als reizend muzikant, op het kasteel\nvan den markies de Bois-Doré liefderijk wordt opgenomen, en\nlater blijkt het kind te zijn van den broeder van den edelman,\n*ens in een tweegevecht, met alleen het kind tot getuige, verraderlijk\nvermoord; de oude markies, die zijn zeventig jaren onder geverfde\nharen en geblankette wangen tracht te verbergen en het nog waagt,\nmeê te dingen naar de hand van de schoone Lauriane de Beuvre,\nals zij uit de talrijke pretendenten een keus zal doen; d\'Alvimar,\nde moordenaar van Marco\'s vader, die zich onder een val-\n-schen naam onder de pretendenten verschuilt, maar door Marco\nontdekt wordt; met bloed bevlekte brieven, een nachtelijke overrompeling,\neen ponjaard, op het lijk van de Bois-Doré\'s broeder\ngevonden, die herkend wordt als aan d\'Alvimar behoord te hebben,\nen ten slotte een duel, waarin de ontmaskerde moordenaar het\nleven laat — dit alles schokt en boeit ons, als de verhalen uit\nons prentenboek. En het doet dat vooral, wanneer het, zooals\nhier, vertoond wordt door acteurs, die voor het meerendeel den\ntoon van het romaneske drama weten te treffen. Met in stem en\nhouding iets gewild-iïdderlijks, dat de zwetserij — la rodomontade -—\nnadert, laten zij op de klinkende volzinnen den vederbos wapperen,\nzij spreken met hooge borst, met verheffing van stem en bolle\nwangen, zonder daarbij aan die elegantie te kort te doen, welke\nden edelman kenmerkt.\n De stem van Dumaine, die den ouden markies de Bois-Doré\nspeelt, is in dienst van het melodrama vrij wel versleten en zijn\ncorpulentie geeft aan zijn geheele figuur iets al te logs, dat zich\nin de eerste bedrijven met de pretensièn van een mededinger naaide\nhand van Lauriane en met de bloemrijke taal van den „beau\nseigneur* moeielijk laat rijmen. Maar in de latere bedrijven, waar\nhet geldt, met behulp van Marco den moordenaar van zijnen broeder\nuit te vinden, en, wanneer hij hem gevonden heeft, hem te ontmaskeren,\ndaar waar deJ handeling die van het „drame de cap et\n«d\'épée* nadert, is Dumaine in zijn element. Wanneer hij, ont\n[p.588]\nroerd bij het zien van den met bloed bevlekten brief van zij»\nbroeder, Mario, als zijn kind, in de armen sluit, wanneer hij d\'Alvimar\nin het verhoor neemt en hem tot de bekentenis brengt dat\nde gevonden ponjaard de zijne is; wanneer hij hem, van aangezicht\ntot aangezicht, met verbeten woede rekenschap vraagt van denmoord\nop zijn broeder, of eindelijk, na hem zijne verachting ia\nhet gezicht geslingerd te hebben, zijn degen trekt en in het tweegevecht,\ndat volgt, als Alvimar\'s degen gebroken is, hem grootmoedig\nzijn eigen degen aanbiedt, staat de melodrama-speler in\nzijn volle lengte voor ons; en, al is de stem wat heesch en het\noog wat dof geworden, toch kunnen wij, in die oogenblikken, ons\neen denkbeeld vormen van hetgeen Dumaine in zijn goeden tijd\ngeweest moet zijn.\nEn zoö hebben wij, na het gezond realisme van Molière, het\nidealisme van George Sand\'s tooversprookje genoten, en wederom\nhet veelzijdige en lenige bewonderd van die Fransche dramatische\nkunst, die, ook bij een onvolmaakte vertolking, eene onweerstaanbare\naantrekkelijkheid behoudt."" \n\n(credits: De Digitale Gids, www.arik.nl)']
|