| Notes |
['400:\nDe gedichten van Mejufvrouw van den Bergh schijnen ons zeer wel in harmonie te staan met de taal, waarin zij geschreven zijn. Bevalligheid, verrassende wendingen zacht\nen teeder gevoel, doch dat altijd door zekere luim gewijzigd en getemperd wordt, kenschetsen hare Muze: en wie zal niet toestemmen, dat het Fransch (met hetwelk de Dichteres genoegzaam vertrouwd is, om er hare denkbeelden en gewaarwordingen ongedwongen in uit te storten) juist voor zulke soort van poëzij uitnemend berekend is ? Verhevenheid, kracht, stoutheid, eigenlijken hartogt, beeldrijke en bezielde taal moet men in dit bundeltje niet zoeken. De Dichteres laat zich ook niet voorstaan, in het hoogere gebied der Dichtkunst uit te munten of te schitteren. Zij wenscht aan een smaakvol publiek slechts zóó ver te behagen, dat men hare toonen met welgevallen aanhoore; en wij twijfelen ook niet, of dit lieve bundeltje zal vele lezers en lezeressen vinden.\n401\nAls Nederlander echter was Recensent het nieuwe Wilhelmus van Nassauwen, onder de benaming van Erflied onzer Vaderen door eenen ongenoemden vervaardigd, (de Dame vergeve ons deze openhartige bekentenis!) nog meer welkom. Het is keurig en vloeijend gedicht, ademt het echte vaderlandsche gevoel, en, hoe eenvoudig en on opge pronkt, (gelijk het ook wezen moest) is het echter levendig en bezield. Wij wenschen, dat het welras op aller lippen zweve en in aller harten wedergalme!\n\nsvdJun09']
|